مشخصات پژوهش

عنوان	پاسخ اگرواکولوژیکی و فیزیولوژیکی توت فرنگی (Fragaria × ananassa Duch.) "رقم پاروس" به قارچ مایکوریزا آربوسکولار و پوتریسین تحت شرایط تنش شوری
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	پلی آمین، رشد، صفات فیزیولوژیکی، سدیم و پتاسیم
چکیده	تنش شوری یکی از مهمترین تنش های محیطی است که می تواند رشد و فیزیولوژی گیاه را تحت تأثیر قرار دهد. در این مطالعه، نقش قارچ مایکوریزا آربوسکولار (Glomus mossea) و اسید آمینه پوتریسین در تعدیل اثرات منفی شوری بر برخی از ویژگی های رویشی و فیزیولوژیکی گیاه توت فرنگی مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار در زمستان 1399 در گلخانه پژوهشی دانشگاه جیرفت اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل دو سطح قارچ مایکوریزا (صفر و 30 گرم مایه قارچ Glomus mossea)، دو سطح پوتریسین (صفر و 5/1 میلی مولار) و دو سطح شوری (صفر و 60 میلی مولار کلرید سدیم) بودند. صفات مورد بررسی شامل سدیم و پتاسیم ریشه و برگ، وزن تر و خشک ریشه و شاخساره، سطح برگ، محتوی رطوبت نسبی برگ، شاخص پایداری غشا، رنگیزه های فتوسنتزی، رادیکال-های آزاد اکسیژن، قند محلول، آنتوسیانین و پرولین برگ، بودند. نتایج نشان داد تنش شوری سبب تأثیر منفی بر ویژگی های اگرواکولوژیکی مورد ارزیابی گردید و کاربرد توأم قارچ مایکوریزا و پوتریسین موجب بهبود 90 درصدی وزن تر و 31 درصدی وزن خشک شاخساره شد و همچنین سبب افزایش نسبت ریشه به شاخساره گردید. استفاده توأم قارچ مایکوریزا و پوتریسین با تجمع یون سدیم در ریشه باعث کاهش انتقال آن به برگ ها و افزایش نسبت یون پتاسیم به سدیم در برگ، کاهش رادیکال های آزاد اکسیژن، افزایش شاخص پایداری غشاء و حفظ رنگدانه های فتوسنتزی گردید. شوری سبب افزایش کل قندهای محلول و کاربرد پوتریسین باعث تجمع پرولین و آنتوسیانین برگ گردید. بنابراین تعدیل اثرات منفی ناشی از تنش شوری توسط قارچ مایکوریزا و پوتریسین نشان دهنده سازگاری نسبتا موفق گیاه توت فرنگی با تنش شوری در حضور قارچ مایکوریزا و پوتریسین است. در نهایت، نتایج ما استفاده از تلقیح گر های زیستی در مناطق شور را توصیه نموده و چشم انداز مهمی برای استفاده از پوتریسین در تعدیل تحمل به شوری را فراهم می کند.
پژوهشگران	فاطمه اسحاقی (دانشجو)، اعظم سیدی (استاد راهنما)، ابوالقاسم حمیدی مقدم (استاد مشاور)، بهاره پارسامطلق (استاد مشاور)