|
عنوان
|
جایگاه ائمه اطهار در آثار و احوال شاه نعمت الله ولی
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ شده
|
|
کلیدواژه‌ها
|
ائمه اطهار، شاه نعمت الله ولی، طریقت نعمت اللهیه، تشیع، تسنن
|
|
چکیده
|
فرآیند گذار از تسنّن به تشیّع از مهمترین تحوّلات تاریخ ایران است که طی قرون هفتم تا دهم ه.ق صورت گرفت. طریقتهای صوفیانه از جمله نعمتاللّهیه و صفویه، علیرغم باورهای سنّی اوّلیه، نقش مهمی در تحوّل مذهبی و گذار از تسنّن به تشیّع در جامعه ایرانی داشتند. پژوهش حاضر مبتنی بر شیوه پژوهش تاریخی و با تکیه بر آثار شاه نعمتالله ولی، در پی یافتن نشانههای تشیّع در آثار و احوال اوست و به دنبال پاسخی برای این پرسش است که ائمه اطهار (ع) چه جایگاهی در آثار و احوال بنیانگذار طریقت نعمتاللهیه دارند؟ یافتههای پژوهش حاکی از آن است که علیرغم باور شاه نعمتالله ولی به فقه مکاتب سنی، درآثارش نشانههای متعدّد تشیّع دیده میشود و نشانههای تسنّن بسیار کم است. شاه نعمتالله بسیار از خاندان پیامبر (ص)، ائمه(ع) و نیز القاب ایشان در آثارش نام برده است و این به همراه نسبنامهاش که منتسب به ائمه است، فراوانی نشانههای تشیّع را به آن درجه میرساند که طریقت منسوب به وی در شمار پیروان تشیّع به حساب آورده شود. در چنین شرایطی هدف این نوشتار یافتن نسبت میان نشانههای تسنّن و تشیّع در آثار اوست.
|
|
پژوهشگران
|
محمدعلی رنجبر (نفر اول)، رضا صحت منش (نفر دوم)
|