مشخصات پژوهش

عنوان	چشم انداز توسعه افزایش توت فرنگی از طریق کشت بافت
نوع پژوهش	مقاله ارائه شده
کلیدواژه‌ها	کشت بافت، هورمون، بیوراکتور، عاری از ویروس، Fragaria ananassa
چکیده	توت فرنگی گیاهی چند ساله و متعلق به خانواده گلسرخیان است که قابلیت کشت در فضای آزاد و گلخانه را با توجه به فصول مختلف سال در مناطق سردسیری، گرمسیری و نیمه گرمسیری دارد. توت فرنگی از جمله محصولاتی است که در سراسر سال تولید می شود و بدلیل جذابیت ظاهری، مزه و ارزش غذایی آن از محبوبیت زیادی بر خوردار است. مرسوم ترین روش ازدیاد توت فرنگی از طریق رانر می باشد. نرخ پایین تکثیر و همچنین انتقال بیماری ها و آفات شایع توت فرنگی از طریق این روش از محدودیت های حال حاظر ازدیاد توت فرنگی است. کشت بافت با تولید گیاهان عاری از ویروس در مدت زمان کوتاه و گیاهان با قابلیت تولید رانر بیشتر مزیت بیشتری نسبت به روش های سنتی دارد. از طرفی هزینه ازدیاد گیاه از طریق کشت بافت و امکان تغییرات ژنتیکی گیاهان تولید شده در این روش از محدودیت های شاخص ازدیاد از طریق کشت بافت است. امروزه استفاده از بیوراکتورها در راستای افزایش پرآوری و ثبات ژنتیکی از روش های کاهش هزینه ازدیاد درون شیشه ای و تولید گیاهان با ثبات ژنتیکی بیشتر می باشد. و همچنین استفاده تلفیقی از گیاهان کشت بافتی و روش های تکثیر سنتی به همراه کاهش تعداد مراحل پرآوری و کاهش غلظت هورمون های سایتوکاینین سبب افزایش پتانسل توسعه تولید نهال توت فرنگی از طریق کشت بافت می باشد.
پژوهشگران	ناصر عسکری (نفر اول)، محمد امین چروگ گرگیچ (نفر دوم)