سمیه نقوی

باتوجه به رشد روزافزون جمعیت جهان و بحران آب و غذا، دستیابی به عرضه با ثبات موادغذایی و تأمین امنیت غذایی جامعه یکی از مهم ترین اولویت های راهبردی ملی می باشد. ارزش مواد غذایی به ویژگی های تغذیه ای و سلامتی آن مربوط می شود که اندازه-گیری آن دشوار است. این پیچیدگی ها برای اقتصاددانان و تحلیل گران سیاست برای ارزیابی مسائل مربوط به امنیت غذایی و طراحی و ارزیابی برنامه های درنظر گرفته شده جهت کاهش نامنی غذایی دشوار است. امنیت غذایی به صورت دسترسی همه مردم در هر زمان به غذای کافی برای زندگی سالم و فعال تعریف شده است، در حالی که ناامنی غذایی، ناتوانی خانوار یا هر فرد برای داشتن سطح مصرف مورد نیاز در مقابل نوسانات تولید، قیمت و درآمد می باشد. ناامنی غذایی می تواند به صورت مزمن، فصلی، گذرا و یا در سطح خانوار، منطقه و یا یک ملت ایجاد شود و یک پدیده پیچیده و چند بعدی است که علاوه بر کمیت و کیفیت زندگی، دارای ابعاد اجتماعی فرهنگی و روانی نیز بوده و تنها به افر دی که ذخایرکافی انرژی و مواد مغذی ندارند، محدود نمی شود؛ بلکه زما نی که مردم حق انتخاب غذا را ندارند، ترس از تمام شدن غذا دارند یاتغییرات عمد ه ای در ترجیحات غذایی خود می دهند، نیز پدیدار می گردد. باتوجه به اینکه، جهان به سمت ناامنی غذایی بیشتر در حرکت است و همه-گیری کووید-19 این روند را تشدید کرده است. کشورهای در حال توسعه با ریسک ناامنی غذایی بیشتری در آینده مواجه خواهند شد. از جمله عوامل مؤثر بر ناامنی غذایی، چالش های زیست محیطی، سیاسی، اجتماعی، رشد جمعیت و همه گیری کووید-19 در روند جهانی امنیت غذایی می باشند. در این تحقیق با استفاده از روش رگرسیون به تحلیل و بررسی تأثیر متغیرهای مصرف انرژی و مصرف سموم شیمیایی در بخش کشاورزی بر شیوع ناامنی شدید غذایی در دوره زمانی 2020-2010 پرداخته شد. نتایج نشان داد از بین متغیرهای درنظر گرفته شده در دوره مورد بررسی، متغیر مصرف انرژی دارای تأثیر معنادار و مثبت بر شاخص ناامنی غذایی می باشد. به عبارت بهتر، هرچه مصرف انرژی در بخش کشاورزی افزایش یابد، شیوع ناامنی غذایی در این بخش نیز افزایش می یابد. مهم ترین عوامل تهدیدکننده امنیت غذایی و تغذیه با سایر سیستم ها از جمله سیستم های بهداشتی و زیست محیطی ارتباط داشته و درای تأثیرات چرخه ای بر روی همدیگر هستند. این ارتباطات چرخه ای بهم پیوسته، به افزایش نامنی غذایی و تغذیه کمک می کند و منجر به آسیب پذیری فعلی و آینده همه سیستم ها می شود. بنابراین، برای ایجاد انعطافپذیری در برابر تأثیرات منفی آنها بر امنیت غذایی و تغذیه، اقدامات گسترده ای در جهان و به خصوص کشورهای در حال توسعه که دارای ریسک بالای ناامنی غذایی هستند، لازم است.