علی شهدادی

شد شتابان جمعیت و کالبد شهرها همواره توزیع بهینه خدمات عمومی شهری و تخصیص زمین برای کاربری های موردنیاز را با مشکل مواجه ساخته است. این امر منجر به عدم تعادل فضایی مناطق و قسمت های مختلفی از شهرها شده است که قابلیت دسترسی شهروندان به نیازها و خواست های آن ها را کاهش می دهد، یکی از مهم ترین موارد نابرابری ها، نابرابری فضایی است. بر همین اساس، هدف پژوهش حاضر «بررسی و تحلیل میزان توسعه یافتگی و نابرابری فضایی در استان کرمان» می باشد. تحقیق حاضر دارای ماهیت توصیفی- تحلیلی بوده و جهت گردآوری داده ها از مطالعات اسنادی و میدانی و برای تحلیل داده های خام و پهنه بندی شهرستان های استان کرمان از مدل های تصمیم گیری چندمعیاره و نرم افزار GIS استفاده شد. یافته های تحقیق در راستای فرضیه اول، بیانگر آن بود که شهرستان های کرمان و رفسنجان به ترتیب با درجه (000/0) و (5447/0) در رتبه اول و دوم از سطوح توسعه یافتگی قرارگرفته و شهرستان های بافت، بردسیر، رودبار جنوب، عنبرآباد، کوهبنان، راور در میانه ا ی از سطح توسعه یافتگی و سایر شهرستان ها از این حیث در رتبه های آخری از سطح توسعه یافتگی قرار دارند. بدین ترتیب، شهرستان های کرمان و رفسنجان در مطلوب ترین وضعیت و شهرستان های رابر، فاریاب و نرماشیر در پایین ترین سطح از توسعه یافتگی قرار دارند. همچنین یافته های تحقیق در راستای فرضیه دوم نشان می-دهد که مقایسه وضعیت شهرستان های استان کرمان از سال 1390 تا 1394 به لحاظ وضعیت توسعه-یافتگی بیانگر آن است که تمامی شهرستان ها تغییرات محسوسی نداشته و در همان سطح باقی مانده است به جز شهرستان زرند که در سال 1390 در سطح نامطلوب قرار داشته که در سال 1394 به رده نسبتاً مطلوب ارتقا یافته است. بنابراین روند تغییرات در اکثر شهرستان های استان کرمان در 4 سال گذشته به سوی بهتر شدن وضعیت توسعه یافتگی حرکت نکرده است. در پایان برمبنای یافته های تحلیلی تحقیق حاضر، راهکارهای تجربی پیشنهادی برای تحقق عدالت فضایی و توسعه یافتگی شهرستان های استان کرمان ارائه شد.کلید واژه ها: توسعه، توسعه یافتگی، نابرابری فضایی، استان کرمان.