محمد فاریابی

روش های تخمین تغذیه آب زیرزمینی به سه دسته اصلی تقسیم می شوند: روش های مبتنی بر آب های سطحی (اندازه گیری دبی رودخانه ، تکنیک های جداسازی هیدروگراف رودخانه، مدل های بارش- رواناب و ...)، روش های مبتنی بر منطقه غیراشباع (لایسیمترها، روش های ردیابی، مدل سازی بخش غیراشباع و ...) و روش های مبتنی بر آب زیرزمینی (بیلان جرمی کلراید، نوسانات سطح ایستابی، بیلان آب، مدل سازی ریاضی و ... ). روش های مبتنی بر آب سطحی و منطقه غیراشباع معمولاً تخمینی از تغذیه پتانسیل را ارائه می کنند در حالیکه روش های مبتنی بر آب زیرزمینی، مقادیر واقعی تغذیه را برآورد می کنند. انتخاب روش مناسب برای تخمین تغذیه کار مشکلی است. هدف و مقیاس مطالعات، روش بکار رفته در برآورد میزان تغذیه را مشخص می کند. بدلیل وجود عدم قطعیت در روش های مختلف، نیاز است تا از چند روش متفاوت برای تخمین میزان تغذیه در یک منطقه خاص استفاده شود. مطالعات مختلف نشان داده اند که بارش های کمتر از 200 میلی متر معمولاً تغذیه ناچیزی را به آب زیرزمینی وارد می کنند. بنابراین بخش زیادی از آب زیرزمینی در مناطق خشک و نیمه خشک منابع آبی فسیل و قدیمی هستند و نمی توان آنها را به عنوان یک منبع آب پایدار در نظر گرفت.