ملیحه امینی

خودروهای فرسوده در طبیعت، آثار محیط زیستی جدی را به همراه دارند. حجم زیاد خودروهای فرسوده و خطرات آن ها، موجب تشویق برای جست وجوی یک سیاست مؤثر در زمینه کنترل آثار آن ها شده است. این تحقیق به بررسی عوامل تعیین کننده در توسعه مؤثر و کارآمد سیاست های مرتبط با خودروهای فرسوده می-پردازد و در آن، چندین عامل که بر موفقیت و یا عدم موفقیت در سیستم مدیریت خودروهای فرسوده تأثیر می-گذارند؛ مورد بحث و بررسی قرار گرفته اند. طرح خروج خودروهای فرسوده از ناوگان حمل و نقل در سال 2000 در ایران مطرح شده است. در ایران دو نوع سیستم تصفیه وجود دارد: در سیستم شماره 1، آخرین مالک، خودرو فرسوده را به مراکز مجاز می برد و خودروی فرسوده از رده خارج می شود. مواد قابل استفاده مجدد و بازیافتی، فروخته شده و مواد باقی مانده دفن می شو ند. در هیچ یک از قسمت های این سیستم ملاحظات محیط زیستی رعایت نمی شود. در سیستم شماره 2، آخرین مالک، خودروی خود را به تولیدکنندگان در ازای دریافت مبلغی تحویل می دهد و یک خودروی جدید دریافت می کند. بحث و بررسی عوامل تعیین کننده مذکور به درک بهتر از خودروهای فرسوده و آثار محیط زیستی آن ها جهت ایجاد مدیریت پایدار این زائدات کمک می کند.