ارسلان فاریابی

در مناطق خشک و نیمه خشک جهان، کمبود آب یک مشکل جدی برای تولیدات کشاورزی است و توسعه منابع آبی جدید نیز در این مناطق بسیار هزینه بر است. ازطرفی، امنیت غذایی یک اولویت مهم در جهان است. کشاورزی نه تنها باید جمعیت رو به رشد جهانی را تغذیه کند، بلکه باید آب را برای مقاصد و اهداف دیگر صرفه جویی و ذخیره نماید. حدود 93 درصد آب شیرین مصرفی در جهان به بخش کشاورزی اختصاص دارد. این رقم برای کشور ما نیز بالای 90 درصد است. با این وجود در فعالیت های کشاورزی، معمولاً آب تنها یک بار مورد استفاده قرار می گیرد. این در حالی است که می توان به منظور افزایش کارایی و بهره برداری، قبل از استفاده آب در کشاورزی، از آن در سایر فعالیت های مرتبط استفاده نمود. بازچرخانی آب و استفاده مجدد از آب های نامتعارف به عنوان یکی از سیاست های کلان و محوری در بالاترین سطوح مدیریتی کشور و همچنین یکی از مهمترین راهبردهای بلند مدت مدیریت ملی منابع آب ایران می باشد. استفاده صحیح از پساب آبزی پروری در بخش کشاورزی، علاوه بر گسترش سطح زیر کشت و افزایش تولید محصولات زراعی و باغی، می تواند از آلودگی های محیط زیست و مخصوصاً رودخانه ها جلوگیری نماید. بنابراین به منظور کمک به مدیریت بهتر منابع آب جهت رسیدن به امنیت غذایی پایدارتر در این مطالعه به بررسی سیستم های تلفیقی کشاورزی-شیلات در مناطق مختلف جهان و ایران پرداخته خواهد شد.