محسن عادلی ساردوئی

تفکر توسعه پایدار در جامعه عشایری کشور، حاصل چند دهه تلاش و کوشش محققان و اندیشمندان برای ساماندهی فضایی بهینه عشایر و بهرهبرداری مناسب از منابع و ایجاد رابطه متعادل و متوازن میان انسان و اجتماع و طبیعت است. در سالهای اخیر به سبب ایجاد مشکلات و چالشهای متعدد ایجاد شده برای مناطق عشایری باعث شده که توسعه مناطق روستایی و عشایری )با رویکرد توسعه پایدار( مورد توجه قرار گیرد. این مقاله با هدف ارزیابی پایداری در کانونهای اسکان عشایری تدوین شده است. نوع تحقیق به صورت کاربردی- توسعهای است و روش مطالعه، اسنادی، تحلیلی و پیمایشی است. جهت تکمیل اطلاعات موجود از پرسشنامه استفاده شده است. با توجه به جمعیت کانونهای مورد مطالعه، حجم نمونه آماری براساس فرمول کوکران تعداد 372نفر برآورد شده است و برای سنجش ابعاد پایداری، از آزمون T. studentو رگرسیون گام به گام با استفاده از نرمافزار SPSSو همچنین برای رتبه بندی کانونهای اسکان از نظر شاخصهای پایداری از مدل تاپسیس ) (TOPSISاستفاده شده است. نتایج تحقیق نشان میدهد که براساس دیدگاههای نمونه، پایداری کانونهای اسکان عشایری در شاخصهای مورد نظر پایینتر از حد متوسط ارزیابی شدهاند. نتایج رگرسیون چند متغیره نشان میدهد که بعد اقتصادی با ضریب 0.645بیشترین تأثیر را بر پایداری کانونهای اسکان داشته است. همچنین براساس نتایج حاصل شده از مدل تاپسیس ) (TOPSISکانونهای دشت بکان، با بالاترین امتیاز در شاخصهای اقتصادی ) (0.735و محیطی ) (0.590و کانون گُلافشان، با بالاترین امتیاز ) (0.718در شاخصهای اجتماعی به عنوان برخوردارترین کانون و دشت لار با پایینترین سطح برخورداری، در رتبه آخر قرار دارد