زهرا رودباری

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف اسیدآمینه لیزین بر عملکرد، خصوصیات لاشه، متابولیتهای خونی و بافت ماهیچه سینه جوجه های گوشتی، یک آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی روی 200 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره پایه با سطح لیزین پیشنهادی راهنمای پرورش سویه راس (شاهد)، جیره L1 با 10 درصد کاهش سطح لیزین، جیرهL2 با 20 درصد کاهش سطح لیزین، جیرهH1 با 10 درصد افزایش سطح لیزین و جیره H2 با 20 درصد افزایش سطح لیزین بودند. صفات عملکردی شامل میزان مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی به صورت دوره ای اندازه گیری شدند. در پایان آزمایش از هر تکرار یک پرنده با وزن نزدیک به میانگین گروه انتخاب و پس از خونگیری از ورید بال، کشتار و صفات مربوط به لاشه و پروتئین و بافت ماهیچه سینه جوجه های گوشتی اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد اثر سطح اسیدآمینه لیزین بر مصرف خوراک معنی دار نبود. (P≤0.05). در دوره رشد، پایانی و کل دوره پرورش افزایش سطح اسیدآمینه لیزین منجر به بهبود افزایش وزن شد. در دوره آغازین، رشد، پایانی و کل دوره پرورش افزایش سطح اسیدآمینه لیزین منجر به بهبود ضریب تبدیل خوراک شد و کاهش سطح لیزین نسبت به سطح احتیاج اثر منفی بر صفات عملکردی داشت. وزن نسبی لاشه و سینه با افزودن سطوح بیشتر اسیدآمینه لیزین (H1,H2) افزایش یافت (P≤0.05)، اما وزن نسبی ران و اندام های داخلی تحت تاثیر قرار نگرفت. اثر تیمارها بر متابولیت های خون شامل پروتئین تام، آلبومین و تری گلیسرید معنی دار بود (P≤0.05)، اما بر اسیداوریک معنی دار نبود. اثر تیمارها بر مقدار پروتئین ماهیچه سینه معنی دار بود (P≤0.05)، به طوری که بیشترین مقدار پروتئین مربوط به تیمارهایی بود که بیشترین مقدار اسیدآمینه لیزین را دریافت کرده بودند. اثر تیمارها بر مقدار ناحیه بافت سینه و تعداد فیبرهای ماهیچه سینه معنی دار بود (P≤0.05)، به طوریکه بیشترین مقدار ناحیه بافت سینه و کمترین تعداد فیبر مربوط به جوجه های تغذیه شده با بیشترین مقدار اسیدآمینه لیزین (H1,H2) بود. نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن اسیدآمینه لیزین به میزان 10 و 20 درصد بیشتر از سطح لیزین پیشنهادی راهنمای پرورش راس می تواند در جهت بهبود عملکرد رشد، وزن لاشه و سینه، مقدار پروتئین و بافت ماهیچه سینه جوجه های گوشتی مفید باشد.