مهدی دهرامی

با آنکه گسترش فرهنگ ایثار و شهادت و آموزه های فروتنی و تواضع در شعر انقلاب بسامد فراوانی دارد و در نگاه نخست به نظر می رسد جایی برای مفاخره باقی نگذاشته، اما این موضوع شعری با اهداف تازه و رویکردهای جدید، در آن استمرار یافته است. هدف این مقاله مقایسة جلوه های مفاخره در شعر موسوی گرمارودی و قیصر امین پور و نشان دادن کارکردها و وجوه مشترک و مختلف آن است. مفاخره در شعر آنها در هر دو حوزة شخصی و جمعی جای می گیرد. گرمارودی در حوزه نخست، پیرامون جایگاه شعر خود، اعمال و رفتار خود و...دست به اظهار برتری پرداخته در حالی که امین پور در این حوزه لحنی بسیار فروتنانه برگزیده است. وجود مضامینی پیرامون فروتنی و تأکید بر آن نشان می دهد مفاخره در حوزة شخصی بیشتر از منظر موتیف و سنتهای شعری، دست مایه سرایش شعر گرمارودی قرار گرفته است. در حوزه دوم هر دو شاعر با تأکید بر مفهوم وطن، ایران و عقاید و باورها، داشتن اسطوره ها و افتخارات گذشته و برخورداری از شخصیت های بزرگ مذهبی و سیاسی، برتری ملی را گوشزد کرده اند که بیشتر در جهت کارکردهای تعلیمی، ایجاد وحدت و دعوت به ایستادگی و مقاومت مردم به کار گرفته شده و حال و هوای تازه ای به مفاخرات بخشیده است.