مژگان مظهری

به منظور بررسی اثر تغذیه فازی با سطوح مختلف انرژی و پروتئین جیره بر عملکرد رشد و متابولیتهای ‏خونی جوجه‏های‏گوشتی، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و چهار تکرار روی 160 جوجه نر یک‏‏‏روزه سویه راس 308 انجام شد. تیمار اول جیره مطابق با توصیه NRC (3200 کیلوکاری انرژی در کل دوره و 23% پروتئین تا 21 روزگی و 20% پروتئین تا پایان دوره)، تیمار دوم جیره پیشنهادی راهنمای پرورش راس (3025 ، 3150 ، 3200 کیلوکالری انرژی و 22، 21 و 19 درصد پروتئین به ترتیب از 1 تا 10، 11 تا 25 و 25 تا 42 روزگی)، تیمار سوم جیره فازی یک (2950 ، 3000 ،3050 ،3100، 3150 و 3200 کیلوکالری انرژی و 23، 22، 21، 20، 19 و 18درصد پروتئین به ترتیب از هفته اول تا ششم) و تیمار چهارم جیره فازی دو (2850 ،2900 ، 2950 ، 3000 ، 3050 ، 3100 کیلوکالری انرژی و 21، 20، 19، 18، 17 و 16 درصد پروتئین از هفته اول تا ششم) را دریافت کردند. در پایان آزمایش (42 روزگی)، یک جوجه از هر پن به طور تصادفی انتخاب و پس از وزن‏کشی و خون‏گیری کشتار شد. نتایج نشان داد که اثر تیمارها بر مصرف خوراک و افزایش وزن تا 14 روزگی معنی دار نبود، اما از هفته سوم (21 روزگی) تا هفته ششم (42 روزگی) معنی دار بود(0/05>P). کمترین و بیشترین مصرف خوراک به ترتیب در جوجه های تغذیه شده با سیستم NRC و جوجه های تغذیه شده با جیره فازی دو مشاهده شد. بین جوجه های تغذیه شده با سیستم Ross و فازی یک تفاوت معنی داری در مصرف خوراک مشاهده نشد.بهترین افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی و بیشترین وزن سینه در جوجه های تغذیه شده با سیستم Ross و پس از آن جوجه های تغذیه شده با جیره فازی یک و NRC دیده شد. بیشترین وزن چربی بطنی در جوجه های تغذیه شده با سیستم NRC مشاهده شد. اثر تیمارها بر گلوکز و کلسترول، گلبولهای قرمز، سفید، هموگلوبین و هماتوکریت معنی دار نبود، اما درصد هتروفیل، لنفوسیت و نسبت آنها به طور معنی داری تغییر کرد (0/05>P). به طوری که در جوجه هایی که با تغییر هفتگی جیره مواجه بودند، نسبت هتروفیل به لنفوسیت افزایش یافت. بنابراین از آنجا که کاهش سطوح انرژی و پروتئین در جیره فازی یک اثر سوئی بر عملکرد رشد جوجه ها نداشت، می توان کاربرد آن را جهت کاهش هزینه تغذیه در جوجه های گوشتی توصیه کرد.