سعید حاجی رضایی

با توجه به افزایش جمعیت جهان، صنعت آبزی پروری به عنوان یکی از صنایع تولید غذا در سالهای اخیر رشد و توسعه یافته است. یکی از راهکارهای افزایش تولیدات آبزی پروری، افزایش تراکم ذخیره سازی و سطح زیر کشت می باشد. افزایش تراکم ذخیره سازی منجر به کاهش کیفیت آب، شیوع و گسترش عوامل بیماری زا می شود. استفاده از آنتی بیوتیک ها به عنوان ماده شیمیایی جهت کاهش اثر عامل بیماری زا در آبزی پروری، از طرف مصرف کنندگان چندان پذیرفته شده نیست. امروزه استفاده از پروبیوتیک ها جهت حفظ سلامت محیط زیست برای آبزی پرورش یافته و افزایش عملکرد تولید بدون تاثیر منفی بر مصرف کنندگان حائز اهمیت است. مطالعات بر استفاده از پروبیوتیک ها برای دستیابی به اهداف آبزی پروری پایدار سازگار با محیط زیست افزایش یافته است. از مزایای استفاده از پروبیوتیک ها در آبزی پروری میگو، بهبود کیفیت آب، کارایی بهتر خوراک، بهبود عملکرد رشد، فعالیت آنزیم های گوارشی، ایمنی و مقاومت در برابر عوامل بیماری زا گزارش شده است. پروبیوتیک ها در شرایط استرس از جمله دستکاری، رقم بندی، حمل و نقل، واکسیناسیون و درمان بیماری ها به میگو کمک می کنند. پروبیوتیک های که در صنعت آبزی پروری استفاده شده اند بیشتر شامل گونه های باسیلوس، لاکتوباسیلوس، میکروکوکوس، اینتروکوکوس، لاکتوکوکوس، استرپتوکوکوس و کارنوباکتریوم هستند. در مطالعه مروری حاضر، کاربرد و اهمیت پروبیوتیک ها در آبزی پروری میگو و تاثیر آن بر کیفیت آب، عملکرد رشد و ایمنی مورد بررسی قرار می گیرد.