سعید حاجی رضایی

همگام با پیشرفت صنعت پرورش آبزیان، مسئله افزایش تولید و تراکم در واحد سطح مطرح می گردد که یکی از معضلات آن توسعه بیماری ها و افزایش احتمال بروز آنهاست، در پی این مسئله نیاز به استعمال و مصرف دارو همواره امری ضروری به نظر می رسد. مالاشیت گرین یکی از داروهای مورد استفاده در پرورش ماهی است. ا ین دارو به دلیل ویژگی های خاص کاربردی از سال 1936 در صنعت شیلات و آبزی پروری مورد استفاده قرار گرفته اما به دلیل کشف اثرات زیانبار آن، بیش از 2 دهه است که استفاده از آن در بسیاری از نقاط دنیا ممنوع گردیده است. تاکنون تحقیقات متعددی در ارتباط با اثرات سوء استفاده از مالاشیت گرین در ماهی انجام پذیرفته و امروزه از آن به عنوان یک ماده شیمیایی جهش زا و سرطان زا یاد می شود. همچنین از آن به عنوان سم تنفسی یاد شد چرا که باعث بروز اختلالات تنفسی و خفگی در ماهیان می شود. این ماده شیمیایی پس از جذب در بافت های بدن به لوکومالاشیت گرین احیاء می شود که یک ماده چربی دوست بوده و دارای خاصیت ماندگاری طولانی در بافت هاست و به همین دلیل همواره نگرانی های احتمال انتقال آن به مصرف کننده یا انسان وجود دارد، لذا لازم است زمینه حذف مالاشیت گرین از فهرست داروهای مصرفی در کارگاه های پرورش ماهی را ایجاد نموده و شرایط را برای جایگزینی داروهای بی خطر دیگر بطور عملی فراهم کرد.