امید علی اسماعیلی پور

به منظور بررسی اثر منابع مختلف سلنیوم (سلنیت سدیم، سلنومتیونین و نانو سلنو متیونین) بر عملکرد رشد و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی، یک آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی روی 280 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: تیمار کنترل جیره ذرت سویا، تیمار دوم جیره ذرت سویا به اضافه سدیم سلنیت (4/0میلی گرم در کیلو گرم جیره)، تیمار سوم جیره ذرت سویا به اضافه نانو سلنیت سدیم (4/0 میلی گرم در کیلو گرم جیره)، تیمار چهارم جیره ذرت سویا باضافه نانو سلنیت سدیم (یک دوم سطح پیشنهادی یعنی (2/0میلی گرم در کیلو گرم)، تیمار پنجم جیره ذرت سویا باضافه سلنومتیونین (4/0 میلی گرم در کیلوگرم جیره)، تیمار ششم جیره ذرت سویا باضافه نانوسلنومتیونین (2/0 میلی گرم در کیلوگرم) و تیمار هفتم جیره ذرت سویا باضافه نانو سلنومتیونین (یک چهارم سطح پیشنهادی یعنی( 1/0 میلی گرم در کیلوگرم) بودند. صفات عملکردی شامل میزان مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی به صورت دوره ای اندازه گیری شدند. در پایان آزمایش از هر تکرار یک پرنده با وزن نزدیک به میانگین گروه انتخاب و پس از خونگیری از ورید بال، کشتار و صفات مربوط به لاشه جوجه های گوشتی اندازه گیری شدند. مصرف خوراک در دوره های آغازین و رشد تفاوت معنی داری داشت (P<0.05). افزایش وزن در دوره آغازین تحت تأثیر استفاده از منابع مختلف سلنیوم قرار نگرفت و تفاوت معنی داری در ضریب تبدیل خوراک وجود نداشت (P>0.05). افزایش وزن در دوره رشد تحت تأثیر منابع مختلف سلنیوم جیره قرار گرفت (P≤0.05)، ولی ضریب تبدیل خوراک تحت تاثیر قرار نگرفت. در دوره پایانی نیز، تفاوت معنی داری در افزایش وزن تحت تأثیر منابع مختلف سلنیوم مشاهده نشد (P>0.05)، در کل دوره نیز بالاترین افزایش وزن مربوط به تیمار پنجم با بیشترین مقدار سلنومتیونین در جیره مشاهده شد ((P≤0.05. اثر تیمارها بر وزن نسبی لاشه، سینه و قلب معنی دار بود (P≤0.05). همچنین اثر منابع مختلف سلنیوم (سدیم سلنیت، سلنومتیونین و نانوسلنومتیونین) جیره بر AST ،ALT و تری گلیسرید سرم خون معنی دار بود (P≤0.05).