نصیر اسکندری

با نگاه به نقوش گیاهی ظروف سنگ های صابونی حوزه هلیل رود ( نخل، سرو و گیاهانی مانند روزت)، می توان به طورکلی، به این نکته پی برد که "آیین قربانی و یا احترام به برخی از گیاهان و درختان ویژه، عمری به درازای حیات انسان در چنین مناطقی دارد". قربانی کردن و یا احترام به گیاهان ( و حیوانات) را می توان ازجمله نخستین راهکار های بشر، برای نزدیکی به جان هستی دانست. از دورترین ایام، تصویر مثالی درخت و برخی از گیاهان اسطوره ای، به مانند آیینه تمام نمای درونی انسان و ژرف ترین خواسته های او تلقی می شود. به طوری که یونگ "درخت را یکی از نمادهای کهن الگو" معرفی می کند. "قربانی و احترام به گیاهان"، ریشه و نتیجه در ابتدایی ترین نیازهای بشر همچون "خوراک و پوشاک" دارد. در مورد قربانی کردن جانداران مانند گیاهان، می توان به این نکته نیز اشاره کرد که چنین اقدامات تمرینی برای آفرینش هستی و قدرت نمایی بر رخدادهایی است که تسلطی بر آن نداشتند. نمادها، کهن الگوها و نگاره ها از همین جا نشأت گرفتند.