بهاره پارسامطلق

امروزه دستیابی به امنیت غذایی، بهبود و ارتقای وضعیت آن یکی از مهم ترین مسائل جوامع بشری در قرن بیست و یکم می باشد. این مطالعه با هدف بررسی عوامل موثر بر بهبود امنیت غذایی خانوار در نظام های بهره برداری کوچک مقیاس شهرستان جیرفت انجام شد. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات توصیفی-همبستگی و علّی می باشد. جامعه آماری این پژوهش 11 هزار خانوار از کشاورزان خرده مالک روستاهای شهرستان جیرفت در مقطع زمانی مربوط به سال زراعی 99-98 می باشد. برای دستیابی دقیق به نمونه های مورد مطالعه از روش نمونه گیری چندمرحله ای بهره گرفته شده است. به طوری که در ابتدا روستاهای شهرستان بر اساس ویژگی های جغرافیایی، اقتصادی و اجتماعی به بخش مرکزی شامل دهستان رضوان و دولت آباد، دهستان اسلام آباد بخش اسماعیلیه شامل دهستان حسین آباد و بلوک دسته بندی شدند. سپس به طور کاملاً تصادفی از هر خوشه دو دهستان انتخاب شدند. (درمجموع 5 روستا). برای دسترسی دقیق به خانوارهای مورد مطالعه با استفاده از تکنیک نمونه گیری طبقه ای با انتساب متناسب، تعداد خانوارهای مورد مطالعه هر روستا مشخص شد. سپس، لیست کشاورزان خرده مالک یا کوچک مقیاس هر روستا با همکاری دهیار، اعضای محترم شورای اسلامی و تنی چند از مطلعان کلیدی روستاهای مورد مطالعه تهیه شد و در نهایت خانوارهای مورد مطالعه در هر روستا با استفاده از روش نمونه گیری سیستماتیک مشخص شدند در نهایت حجم نمونه آماری مورد مطالعه 384 نفر تعیین شد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بود. بر اساس نتایج به دست آمده از فصل چهارم بیشترین فراوانی مربوط به افرادی است که نا امنی خفیف داشتند. این گروه 2/36 درصد از افراد را به خود اختصاص دادند. همچنین کمترین فراوانی کمترین مربوط به افرادی بود که نامنی شدید غذایی داشتند که 8/13 درصد افراد را به خود اختصاص دادند. به طور کلی می توان گفت وضعیت امنیت غذایی در این منطقه در حد متوسط قرار دارد.