بهاره پارسامطلق

در دهه های اخیر با افزایش رشد سریع جمعیت یکی از چالش های مهم جوامع بشری، بحث سلامت و امنیت غذایی می باشد. در این راستا، ضرورت تبدیل کشاورزی رایج به کشاورزی ارگانیک و پایدار مطرح گردیده است. پایداری در کشاورزی به معنای تلفیق چهار بعد اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و زیست محیطی در بلندمدت می باشد بطوریکه حوزه های اجتماعی، فرهنگی، سازمانی و سیاسی پیرامون کشاورزی اغلب بر پایداری سیستم های کشاورزی تأثیر می گذارند. بنابراین با راهبرد های کشاورزی پایدار در هر زمان، مطابق با شرایط اجتماعی، می توان باعث به حداقل رساندن تأثیرات منفی بر محیط زیست، تولید مطلوب و سودمندی در مزرعه گردید. از طرف دیگر قابل پذیرش بودن اصول و روش های کشاورزی پایدار از سوی جامعه و ایجاد درآمد مناسب و کافی برای کشاورزان از جمله اهداف کشاورزی پایدار است. طبق تعریف کشاورزی پایدار، باید از نظر اکولوژیکی مناسب، اقتصادی توجیه پذیر و اجتماعی قابل پذیرش عموم جامعه باشد. کشاورزی ارگانیک یکی از بدیل های کشاورزی پایدار است که با توجه به مزیت های زیست محیطی، دارای جایگاه خاصی در راه رسیدن به توسعه پایدار، ابعاد پایداری مختلف اقتصادی و اجتماعی در کشاورزی است.