یوسف اصغری بایقوت

جمال پرستی که موضوعِ بحثِ این مقاله، و یکی از مفاهیمِ وارد شده در عرفان و تصوّف اسلامی است، خود از بحث های جنجال برانگیزی است که گاهی برداشت های متفاوت و مفسده انگیزی از آن ارائه شده است. جمال پرستی بدین معنی که عالم همه مظهر تجلّیِ حق-تعالی، و زیبایی عالمِ هستی، نشأت یافته از جمالِ حق است، باور استوار و محکمی است که آیات و روایات فراوانی آن را تایید می کنند، اما آن بخش از جمال پرستی ای که به معنای عشق ورزیدن به زیبارویان و تعظیم در برابر آنها تفسیر می شود، امری است که عقلِ سلیم و ادیان الهی آن را بر نمی تابد، و با اندیشه های اصیل عرفانی نیز به جهت آنکه موجب تنزّلِ روح آدمی و مانع وصول به حق می-شود، سازگاری ندارد. عقل و خرد نیز به دلیل تردید پذیری و مخاطره آمیزی تجربۀ جمال پرستی و تعمیم ناپذیری آموزه های آن و عدمِ حصولِ نتیجه مطلوب و... اشاعۀ آن را مطلوب نمی داند، و از آنجا که چنین اندیشه ای مآلاً به بدعت گرایی و تعدّی از حدود الهی و شائبۀ ایجاد فساد و هتک حرمت و اشاعۀ ناهنجاری های اجتماعی می گردد، مورد تأییدِ دین اسلام نیز نمی باشد.