امیررضا امیرمیجانی

در طی بهار و تابستان سال 1400، نمونه های از تنه و سرشاخه درختان کهور ایرانی (Prosopis cineraria L.) (شکل 1) دارای علائم شانکر از جنگل ها و مراتع منطقه صحارا-سندی در استان سیستان بلوچستان جمع آوری گردید. به منظور جداسازی عامل بیماری، نمونه های جمع آوری شده با علائم شانکر و نکروز در دمای اتاق و روی کاغذ صافی مرطوب و محیط کشت آگار 2% کشت داده شد (Pordel et al., 2015). به منظور شناسایی جدایه ها با استفاده از ویژگی های ریخت شناسی، کشت خالص در دمای 23-25 درجه سلسیوس روی محیط کشت سیب زمینی-هویج-آگار (PCA) تحت شرایط 8 ساعت نور فلئورسنت و 16 ساعت تاریکی برای مدت زمان 5 تا 7 روز قرار داده شد (Simmons, 2007). بعد از گذشت 7 روز روی محیط کشت PDA، پرگنه سیاه رنگ با میسلیوم هوایی خاکستری رنگ تشکیل شد. روی محیط کشت PCA، کنیدیوم چماقی با دیواره طولی و عرض به صورت زنجیره تشکیل گردید. به منظور انجام آزمون بیماری زایی، ساقه گیاه کهور ایرانی توسط جدایه S3BK مایه زنی گردید. بعد از گذشت یک هفته، علائمی بیماری مشابه علائم ایجاد شده در طبیعت، روی در نهال های کهور ایرانی ظاهر گردید (شکل 3) که ابتدا برگ ها زرد و درنهایت کل گیاه خشک شد.