ملیحه امینی

این مطالعه به ارزیابی خطر فلزات جیوه و آرسنیک در ماهیان هوور ) Thunus tonggol ( و سرخو ) Lutjanus ehrenbergii ( در دریای عمان برای گروههای مختلف افراد )بزرگسالان، زنان و کودکان( میپردازد. تعداد 30 نمونه ماهی هوور و 34 نمونه ماهی سرخو به صورت کاملاً تصادفی نمونهبرداری شدند. میزان جیوه و آرسنیک در بافت عضله ماهیان به ترتیب با روشهای استاندارد ASTM 1( به شماره ( -2222 D 4 و /20 ± 4/ و هضم شیمیایی تعیین شدند. میانگین غلظت فلزات جیوه و آرسنیک در ماهی هوور به ترتیب 412 μg/g wet weight 4 و /12 ±4/ 4/13±4/442 و برای ماهی سرخو به ترتیب 448 μg/g wet weight 4/41 به دست آمد. میانگین جیوه ±4/448 تنها در ماهی هوور از حد استاندارد آژانس حفاظت محیطزیست ایالات متحده ) EPA US 2( برای جیوه در ماهیان ) () tweigh wet μg/g 4/1 ( بالاتر بود. میانگین آرسنیک در نمونههای ماهیان هوور و سرخو از حد استاندارد US EPA برای آرسنیک ) μg/g wet weight )4/3 پایین تر به دست آمد. شاخص خطر ) HQ 3( تنها برای جیوه در ماهی هوور برای گروه کودکان از 1 فراتر رفته بود. کمترین دفعات مصرف () 2 وعده در ماه( و برای جیوه در ماهی هوور برای گروه زنان / ماهانه به ترتیب برای آرسنیک در مورد ماهی هوور برای گروه زنان )حدود 5 )حدود 3 وعده در ماه( محاسبه شد. بهطورکلی توصیه میشود؛ افراد با اعمال محدودیتهای مصرف اجازه دهند تا مواجهه با این آلایندهها کاهش یابد؛ در حالی که از مزایای تغذیهای و سلامتی مصرف ماهی بهرهمند میشوند.