محسن (اکبری زاده)بتلاب اکبرآبادی

ادب غنایی، به مجموعه متونی گفته می شود که از احساسات و عواطف فردی سخن می‏گویند، در این متون، نویسنده، با نگاهی عاطفی و درونی به مسائل و مشکلات خود، رنگ فلسفی و جامعه شناختی می‏دهد و با طرح دیدگاه‏های روانی و فلسفی، موقعیت انسان را در ارتباط با حیات و ممات، داشتن و نداشتن، خوشبختی و بدبختی، عشق و نفرت و امثال اینها به شکلی موثر و معمولا اندوهناک توصیف می‏کند. خسرو و شیرین یکی از منظومه های برجسته ادب غنایی است که بیان حالات و احساسات مربوط به فراق یکی از بن مایه های اصلی آن است. فراق نه تنها باعث شکل گیری اوج و بحران روایی در این داستان شده بلکه منجر به برجسته شدن وجه ادبی و استعاری زبان نیز شده است. در این مقاله تلاش می شود تا با روشی توصیفی و تحلیلی، کارکردهای ویزه زبانی و بلاغی عنصر فراق در این منظومه بررسی گردد. نتایج این تحقیق نشان می دهد برجسته شدن محور جانشینی زبان، غلبه ادبیت متن، ایجاد بحران و تعلیق از مهمترین کارکردها و تاثیرهای زبانی و بلاغی این عنصر روایی است.