محسن (اکبری زاده)بتلاب اکبرآبادی

زبان به عنوان رسانه ارتباطی در متون ادبی، متشکل از نشانه هایی است که امکان خلق معناها و دلالت های اجتماعی و فرهنگی متفاوتی را فراهم می کند و می تواند نماینده تمایلات اجتماعی و فرهنگی گوینده خود شود. یکی از معناهایی که نشانه های زبانی می توانند آن را بروز دهند، هویت گوینده یا نویسنده است. هویت، در معنای درک مفهوم خویشتن، نمایانگر ویژگی های خاص هر فرد است که از طریق ارتباط با دیگران و بر حسب شباهت و تفاوت شکل می گیرد. پس هرگونه کاربرد زبان در شعر یا متن ادبی، شرایطی را فراهم می کند که هم می تواند خویشتن و هویت نویسنده و هم جامعه ای را که به آن تعلق دارد نشان دهد. بسته به نوع کاربرد زبان، کارآیی های آن نیز متفاوت می شود مثلاً در قصاید مدحی که نویسنده وابستگی خود را به گفتمان های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی مستقیم تر نشان می دهد، فهم عوامل اجتماعی شکل گیری هویت شاعر نیز از طریق نشانه های زبانی دقیق تر و عینی تر خواهد بود. در این مقاله تلاش شده تا با تکیه بر اشعار فرخی سیستانی و با رویکرد نشانه شناسی اجتماعی، سازوکارهای زبانی و نشانه ای هویت بررسی شود . از این منظر تمام نشانه های زبانی موجود در این قصاید دارای دلالت های اجتماعی و هویتی است. از دست رفتن استقلال و خویشتن شاعر، تبدیل شدن شعر به کالای مصرفی، بحران هویت، ارتباط مستقیم میان ادبیت و هویت یابی شاعر، مرکزگرایی و... همگی از دلالت های اجتماعی نشانه-های زبانی قصاید مدحی محسوب می شوند