امیررضا امیرمیجانی

در سال های اخیر در استان های کرمان و سیستان و بلوچستان نشانه هایی از زوال درختان خرما مشاهده شده است. نخستین نشانه ها ابتدا از از برگهای بیرونی تاج درخت شروع شده و با تغییر رنگ برگها توسعه یافته و در نهایت باعث زوال کلی درخت می شوند.. طی سال های 1398 تا1400، نمونه هایی از ریشه و بافت آوندی درختان خرمای دارای نشانه زوال از استان های سیستان و بلوچستان و کرمان جمع آوری شد. پس از شستشو با آب لوله کشی و ضدعفونی سطحی با محلول هیپوکلریت رقیق شده 2%، نمونه ها روی محیط غذایی آب - آگار 2% (WA) و همچنین به روش کشت بافت گیاهی، در شرایط مرطوب درون تشتک پتری کشت شدند. تهیه کشت خالص قارچ ها به روش تک اسپور و نوک ریسه کردن در محیط غذایی سیب زمینی-دکستروز-آگار (PDA) صورت پذیرفت. از تعداد 200 نمونه جمع آوری شده از مناطق مختلف دو استان، تعداد 180 جدایه قارچی به دست آمد. پس از انتقال به محیط کشت اختصاصی، بر پایه ویژگی های ریخت شناختی و مولکولی با استفاده از ترداف نوکلئوتیدی ناحیه ITS از DNA ریبوزومی هسته ای، گونه های Exserohilum rostratum، Lasiodiplodia hormozganensis، Neodeightoni phoenicum، Thielaviopsis punctulata، Curvularia lunata، Baipolaris.spicifera، Alternaria alternata و Bipolaris sorokiniana شناسایی گردید.