امیر موسائی

به منظور بررسی اثرات تغذیه مکمل روی-متیونین بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های تخمیر شکمبه-ای و برخی متابولیت های خون، تعداد 15 رأس بره نر کرمانی با میانگین وزن اولیه 88/0 ± 1/32 کیلوگرم در قالب یک طرح کاملاً تصادفی به 3 تیمار با 5 تکرار اختصاص داده شدند. تیمار های آزمایشی شامل (1) جیره پایه فاقد مکمل روی افزودنی (شاهد)، (2) جیره پایه همراه با 50 میلی گرم در کیلوگرم مکمل روی-متیونین (گروه روی-1) و (3) جیره پایه همراه با 100 میلی گرم در کیلوگرم مکمل روی- متیونین (گروه روی-2) بود. طول دوره پژوهش شامل 2 هفته سازگاری و 8 هفته جمع-آوری داده بود. در آخر پژوهش، آزمایش تعیین قابلیت هضم مواد مغذی خوراک به روش جمع آوری مدفوع انجام شد. همچنین، نمونه مایع شکمبه جهت اندازه گیری اسیدیته و نیتروژن آمونیاکی با استفاده از لوله مری جمع آوری شد. خونگیری از سیاهرگ وداجی در آخر دوره انجام شد و نمونه های سرم جهت آنالیز متابولیت های خون استفاده شد. نتایج آزمایش نشان داد که افزودن مکمل روی-متیونین به جیره بره های نر پرواری بر میانگین مصرف خوراک روزانه تأثیر معنی داری گذاشت (05/0> P). بره های تغذیه شده با مقدار 100 میلی گرم از مکمل روی-متیونین در هر کیلوگرم خوراک، میانگین مصرف خوراک روزانه کمتری در مقایسه با گروه شاهد (0002/0=P) و بره های تغذیه شده با مقدار 50 میلی گرم روی-متیونین (004/0=P) داشتند. بره های تغذیه شده با 50 میلی گرم مکمل روی، افزایش وزن روزانه بالاتری در مقایسه با گروه دریافت کننده جیره فاقد روی داشتند. تغذیه بره ها با هر دو سطح 50 و 100 میلی گرم روی سبب بهبود بازده استفاده از مواد مغذی خوراک شد به طوری که ضریب تبدیل غذایی در هر دو گروه دریافت کننده مکمل روی کمتر از گروه شاهد بود (05/0>P). بره های تغذیه شده با 50 میلی گرم روی قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و الیاف نامحلول در شوینده خنثی بالاتری در مقایسه با گروه شاهد داشتند (05/0>P). با وجود این، قابلیت هضم چربی و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی تحت تأثیر تیمار های آزمایشی قرار نگرفت. همچنین، استفاده از مکمل روی-متیونین تأثیری بر pH و نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه نداشت. به لحاظ غلظت سرمی گلوکز، پروتئین تام، تری گلیسرید و اوره، تفاوتی بین گروه های آزمایشی وجود نداشت. نتایج این پژوهش نشان داد که تغذیه با 50 و 100 میلی