امیر موسائی

صنعت دامپروری به دلیل تامین پروتئین حیوانی، اهمیت بالایی در سلامت و امنیت غذایی انسان دارد. با وجود این، در سال های اخیر، گرمایش جهانی اثرات زیانباری بر کمیت و کیفیت علوفه ها و سلامت و تولید دام ها داشته است. گوشت، شیر و محصولات لبنی به دلیل وجود مواد مغذی مختلف بویژه پروتئین ها و ویتامین های مختلف در رشد و سلامت انسان نقش دارد. مهمترین چالش های این حوزه در سه گروه چالش های زیست محیطی، سلامت محصولات تولیدی و مدیریت پرورش بویژه بیماری ها و تغذیه دام ها می باشند. از یک سوی تولید محصولاتی حاوی غلظت بالای مواد مغذی مانند پروتئین ها، ویتامین ها و مواد معدنی، اسیدهای چرب کونژوگه و اُمگا-3 و حتی ترکیبات فعال زیستی و آنتی اکسیدان های بیشتر برای جامعه انسانی و از سوی دیگر، افزایش هزینه خوراک و بروز تنش گرمایی سبب کاهش عمر اقتصادی، تولید شیر، سیستم ایمنی و آنتی اکسیدانی و افزایش ورم پستان و حذف دام ها به دلیل مشکلات تولیدمثلی و بیماری ها شده است. از این رو دست اندرکاران حوزه دامپروری در دنیا به دنبال راهکارهایی برای کاهش این اثرات زیانبار و افزایش بازده تولید هستند که ازجمله این راهبردها، استفاده از فناوری های مختلف در بخش جایگاه، شیردوشی، تغذیه و تولید مثل دام ها است که می توان به شیردوش-های رباتیک، سنسورهای مختلف نصبی در گردن، دم، پا و بولوس های خوراکی حاوی سنسور در دستگاه گوارش اشاره کرد که می تواند سبب تسهیل فرایند پرورش و کنترل بهتر دام ها شود. همچنین تولید خوراک های مختلف، افزودنی ها و مکمل ها نیز توانسته است به کمک دامپروری بیاید و تاحدودی از مشکلات موجود کاسته شود. به طور کلی بایستی نگرش دامپروران تغییر یابد و دامپروری به سوی استفاده از فناوری های مختلف برای رسیدن به تولید بالاتر با زیان و اثرات نامطلوب زیست محیطی کمتر حرکت کند.