روح اله میر محمودی

این مطالعه به منظور مقایسه اثر آنتی‏ بیوتیک ویرجینیامایسین، پروبیوتیک پروتکسین و دانه بارهنگ بر عملکرد، خصوصیات لاشه، فراسنجه‏ های خونی، پاسخ ایمنی و جمعیت میکروبی ایلئوم جوجه های گوشتی به مدت 42 روز انجام شد. بدین منظور از 200 قطعه جوجه گوشتی نر یکروزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار و 10 جوجه در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) جیره پایه بدون هیچ ماده افزودنی 2) جیره پایه + 0/02درصد آنتی‏ بیوتیک ویرجینیامایسین 3) جیره پایه + 0/01درصد پروبیوتیک پروتکسین 4) جیره پایه + 0/5درصد دانه بارهنگ و 5) جیره پایه + 1 درصد دانه بارهنگ بودند. صفات عملکردی شامل مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل به صورت دوره‏ای اندازه‏گیری شدند. در پایان آزمایش از هر تکرار یک پرنده بطور تصادفی انتخاب و به منظور اندازه‏گیری فراسنجه‏ های خونی و پاسخ ایمنی خونگیری شد. سپس همین پرنده ‏ها به منظور ارزیابی خصوصیات لاشه و جمعیت میکروبی ایلئوم بررسی شدند. برای تعیین تیترهای آنتی‏ بادی اولیه و ثانویه علیه گلبول قرمز گوسفند (SRBC)، در روزهای 35 و 42 از دو پرنده در هر تکرار خونگیری شد. نتایج نشان دادند که مصرف پروبیوتیک و 5/0 درصد دانه بارهنگ فقط در دوره آغازین، مصرف آنتی‏ بیوتیک در دوره ‏های رشد و پایانی و مصرف یک درصد دانه بارهنگ در هر سه دوره آغازین، رشد و پایانی منجر به وزن بالاتر جوجه‏ ها در مقایسه با گروه کنترل شدند (01/0>P). مصرف خوراک در جوجه ‏های گوشتی در دوره آغازین توسط دانه بارهنگ و در دوره پایانی توسط آنتی‏ بیوتیک افزایش یافت (01/0>P). اما ضریب تبدیل خوراک، تنها در دوره پایانی و فقط توسط آنتی‏ بیوتیک بهبود یافت (05/0>P). اگرچه تاثیر تیمارهای آزمایشی بر وزن نسبی برخی اجزای لاشه (سینه، ران و کبد) معنی دار نبود اما توانستند وزن نسبی لاشه و بورس را افزایش دهند (01/0>P)، همچنین تیمار دانه بارهنگ وزن نسبی طحال را بیشتر کرد (01/0>P). داده‏ ها نشان دادند که تمامی تیمارها دارای خاصیت هایپوکلسترولمیکی (کاهنده کلسترول) می‏باشند (01/0>P). همچنین سطح یک درصد دانه بارهنگ باعث کاهش معنی دار گلوکز، تری‏ گلیسرید و LDL شد (05/0>P). پروبیوتیک و بارهنگ موجب ارتقای سیستم ایمنی به لحاظ افزایش تعداد گلبول‏های سفید و قرمز، افزایش پاسخ ایمنی ثانویه علیه SRBC و کاهش نسبت هتروفیل