روح اله میر محمودی

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف سلنیوم و بتائین بر عملکرد و برخی فراسنجه‏ های ‏خونی جوجه‏ های ‏گوشتی تحت تنش گرمایی، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی به روش فاکتوریل 2×3 روی 240 جوجه نر یک‏‏‏روزه سویه راس 308 انجام شد. جوجه‏ ها از روز اول تا 42 روزگی با جیره آزمایشی تغذیه شده و سپس به طور تصادفی به شش تیمار شامل سه سطح سلنیوم (صفر، 0/2 و 0/4 میلی گرم بر کیلوگرم جیره) و دو سطح بتائین (صفر و یک گرم بر کیلوگرم جیره) با چهار تکرار (هر کدام شامل 10 پرنده)، اختصاص داده شدند. در 25 روزگی با شروع تنش‏ گرمایی، پرنده ها در معرض دمای 2 ± 35 درجه سانتی‏گراد به مدت هشت ساعت در روز از ساعت نه صبح تا پنج بعد از ظهر قرار گرفتند. در پایان آزمایش (42 روزگی)، یک جوجه از هر پن به طور تصادفی انتخاب و پس از وزن‏کشی و خون‏گیری کشتار شدند. نتایج نشان داد که مصرف سطوح 0/2 و 0/4میلی گرم بر کیلوگرم سلنیوم منجر به افزایش وزن روزانه و کاهش ضریب تبدیل غذایی در مقایسه با گروه شاهد شد. همچنین سطح 4/0 میلی گرم بر کیلوگرم سلنیوم باعث افزایش معنی داری در وزن لاشه و طحال نسبت به گروه شاهد گردید. بتائین نیز باعث افزایش معنی داری در وزن نسبی‏کبد نسبت به گروه شاهد گردید. استفاده ازبتائین منجر به کاهش معنی‏دار تری‏گلیسرید خون نسبت به گروه شاهد شد. هم‏چنین مصرف سطوح سلنیوم و بتائین منجر به افزایش معنی‏دار گلبول‏های سفید و کاهش معنی دار نسبت هتروفیل به لنفوسیت گردید. علاوه بر این سطوح سلنیوم و بتائین باعث کاهش معنی‏دار هورمون کورتیزول و افزایش معنی دار T4 خون نسبت به تیمار شاهد گردید. اثر متقابل سلنیوم و بتائین بر بهبود عملکرد ( افزایش وزن‎روزانه و تبدیل ضریب) و افزایش وزن کبد در شرایط تنش‎گرمایی معنی ‎دار بود و توانست اثرات منفی تنش گرمایی بر عملکرد پرنده را کاهش دهد و سبب تقویت پاسخ ایمنی پرنده گردد