محمد حسین خانجانی

در مطالعه حاضر، تأثیر نسبت های مختلف کربن به نیتروژن بر کیفیت آب، عملکرد رشد و ترکیبات بدن میگوی ببری سبز (P. semisulcatus) در سیستم آبزی پروری با تعویض آب محدود بررسی شد. آزمایش به مدت 28 روز با پست لاروهای میگو با میانگین وزن 5/5 ± 6/65 میلی گرم در مخازن 130 لیتری با تراکم ذخیره سازی یک پست لارو در لیتر انجام شد. چهار گروه آزمایشی شامل گروه کنترل که روزانه 35 تا 50 درصد آب تعویض می شد. سه گروه توده زیستی با نسبت های مختلف کربن به نیتروژن، 10 (CN10)، 15 (CN15) و 20 (CN20) که روزانه 5/0 تا 1 درصد آب تعویض می شد، در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از پارامترهای کیفی آب نشان داد نسبت های مختلف کربن به نیتروژن بر پارامترهای کیفی آب تأثیر می گذارد. بطوری که کمترین میزان اکسیژن محلول (68/5 میلی گرم بر لیتر) و pH (91/7) در تیمار CN20 بدست آمد که اختلاف معنی داری با سایر تیمارها نشان داد. نتایج حاصل از عملکرد رشد، نشان داد بیشترین میزان افزایش وزن بدن (249/1 گرم)، ضریب رشد ویژه (70/10 درصد بر روز)، و میزان بقاء (87/84%) در تیمار CN15 مشاهده شد که اختلاف معنی داری با سایر تیمارها نشان داد (05/0> P). آنالیز ترکیبات بیوشیمیایی بدن میگو نشان داد، کمترین میزان پروتئین (66/74%) و چربی (75/5% وزن خشک) در گروه کنترل مشاهده شد. وجود توده های زیستی در مخازن پرورش منجر به بهبود میزان پروتئین، چربی و خاکستر بدن میگوی ببری سبز شد. بطور کلی مطالعه حاضر نشان داد، بهبود کیفیت آب، عملکرد رشد، بقاء، پارامترهای تغذیه ای و ترکیبات بیوشیمیایی بدن میگوی ببری سبز در نسبت کربن به نیتروژن 15 به 1 در سیستم آبزی پروری با تعویض آب محدود اتفاق می افتد.