فرشاد سلیمانی ساردو

امروزه آگاهی داشتن از کیفیت آب از اهمیت قابل توجهی برخوردار است. این موضوع در مناطقی که تالاب ها به عنوان محیط های بکر طبیعی و ذخائر غنی ژنتیکی مطرح هستند، بیشتر باید موردتوجه قرار گیرد. بدین منظور با استفاده از روش منحنی تداوم جریان و مدل دبی بار آلودگی به تحلیل ریسک (احتمال وقوع) آلاینده های مختلف در منطقه شهری رودخانه زاینده رود پرداخته شد. در این مطالته از آمار کیفیت آب رودخانه زاینده رود در ایستگاه پل خواجو و آمار دبی منتناظر با آن استفاده شد. سپس با استفاده از رابطه همبستگی دبی جریان و غلظت آلاینده های آب، مقدار غلظت هرکدام از آلاینده ها در احتمالات مختلف برآورد گردید. نتایج نشان داد که در اغلب اوقات مقدار عناصر بیش از حد مجاز بوده و آب رودخانه می تواند برای اکوسیستم منطقه سمی باشد و اگر دبی رودخانه بر پایه (فرمول در قسمت اصلی مقاله) طراحی شود، می توان غلظت عناصر را پایین آورده و در حد نرمال نگه دارد به عبارت دیگر برنامه های مدیریتی برای مراکز صنعتی بایستی بر پایه مقدار جریان رودخانه باشد، زیرا که در مواقع خشکسالی غلظت عناصر ورودی به تالاب افزایش یافته و اثر مخرب بالایی دارد.