فاطمه نظری

طبق گزارش FAO (2016) ظرفیت برداشت ماهیان خوراکی تقریباً 85 میلیون تن در سال است که از اواسط سال 1980 تا کنون کمابیش ادامه دارد. با افزایش سالانه 8/5 درصدی در پرورش ماهیان، این مقدار می تواند به 2/167 میلیون تن در سال نیز برسد. از این رو، به نظر می رسد که صنعت آبزی پروری، به عنوان منبع اصلی تأمین پروتئین در سبد غذایی انسان، با رشد فزاینده ای روبرو باشد. برای اولین بار در سال 2014، میزان پرورش آبزیان بیشتر از میزان صید آن ها بود. در حال حاضر بیشتر ماهیان پرورشی از نوع آب شیرین زی هستند و پرورش ماهیان دریازی محدود به آزاد ماهیان شده است (Hansen, 2017). بررسی تنوع زیستی ماهیان برای اطمینان از گونه های مفید دیگر برای تولید و پرورش ضروری می نماید و ابزار رسیدن به این هدف، استفاده از غذای زنده در پرورش آبزیان می-باشد (Drillet et al. 2011). غذای زنده ای که به طور سنتی برای ماهیان پرورشی دریایی استفاده می شود روتیفرها (Brachionus spp.) و میگوی آب شور (Artemia spp.) هستند. هر دو ارگانیسم به راحتی قابل دسترس هستند و پرورش آن ها نیز ارزان است. البته، قیمت آرتمیا با توجه به نوسانات رشد جمعیتی آن تغییر می کند (Nielsen et al. 2017). معهذا، هر دو ارگانیسم منشأ غیر دریایی دارند و به همین علت از نظر ویژگی های بیوشیمایی برای تغذیه لارو ماهیان دریایی کافی نیستند و قبل از استفاده باید با میکروسفورهای چربی غنی شوند. در اکوسیستم دریایی، پاروپایان رابط اصلی بین فیتوپلانکتون ها و لارو ماهیان هستند؛ ارزش غذایی بالایی دارند و منبع غذایی فراوانی برای ماهیان دریازی محسوب می شوند. بعلاوه، برای مرحله لاروی ماهیان و میگو به آسانی قابل هضم و استفاده هستند (Arago et al. 2004; Drillet et al. 2011). پاروپایان پرورشی به طور موفقیت آمیزی برای تغذیه مرحله لاروی ماهیان دریازی گوناگون مورد استفاده قرار گرفته اند. از سال 1980 توجه به استفاده از این جانوران رشد روز افزونی داشته است (Schipp, 2006). در طول سالیان گذشته چندین مقاله در مورد نقش و اهمیت پاروپایان در پرورش آبزیان به چاپ رسیده است و همچنین سمینارهای متعددی در این زمینه برگزار شده است. همچنین، نتایج به دست آمده از تغذیه با پاروپایان به عنوان غذای خشک شده و زنده رضایت بخش بوده است. بعلاوه، به طور علمی اثبات شده است که پاروپایان دریازی به ویژه اعضای ر