ناصر عسکری

توت فرنگی گیاهی چند ساله و متعلق به خانواده گلسرخیان است که قابلیت کشت در فضای آزاد و گلخانه را با توجه به فصول مختلف سال در مناطق سردسیری، گرمسیری و نیمه گرمسیری دارد. توت فرنگی از جمله محصولاتی است که در سراسر سال تولید می شود و بدلیل جذابیت ظاهری، مزه و ارزش غذایی آن از محبوبیت زیادی بر خوردار است. مرسوم ترین روش ازدیاد توت فرنگی از طریق رانر می باشد. نرخ پایین تکثیر و همچنین انتقال بیماری ها و آفات شایع توت فرنگی از طریق این روش از محدودیت های حال حاظر ازدیاد توت فرنگی است. کشت بافت با تولید گیاهان عاری از ویروس در مدت زمان کوتاه و گیاهان با قابلیت تولید رانر بیشتر مزیت بیشتری نسبت به روش های سنتی دارد. از طرفی هزینه ازدیاد گیاه از طریق کشت بافت و امکان تغییرات ژنتیکی گیاهان تولید شده در این روش از محدودیت های شاخص ازدیاد از طریق کشت بافت است. امروزه استفاده از بیوراکتورها در راستای افزایش پرآوری و ثبات ژنتیکی از روش های کاهش هزینه ازدیاد درون شیشه ای و تولید گیاهان با ثبات ژنتیکی بیشتر می باشد. و همچنین استفاده تلفیقی از گیاهان کشت بافتی و روش های تکثیر سنتی به همراه کاهش تعداد مراحل پرآوری و کاهش غلظت هورمون های سایتوکاینین سبب افزایش پتانسل توسعه تولید نهال توت فرنگی از طریق کشت بافت می باشد.