محمد حسین خانجانی

آبزی پروری راه حلی پایدار برای پاسخ به افزایش تقاضای پروتئین جانوری و امنیت غذایی در جهان است و امروزه، جهت توسعه آن، توجه به رویکرد آبزی پروری پایدار (به لحاظ اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی) ضروری است. توسعه سامانه های نوین آبزی پروری طی سالهای اخیر گسرتش زیادی یافته است و هر کدام از آنها، به نوعی اهداف آبزی پروری پایدار را دنبال می کنند. سامانه های نوین آبزی پروری، با به حداکرث رساندن بهره وری از منابع، کاهش هزینه ها، تولید مناسب از بعد کمی و کیفی و اثرات محیطزیستی اندک، حصول آبزی پروری پایدار را مقدور می سازند. در بین سامانه های معرفی شده تا کنون، سامانه های بازگردشی، قفس، آکواپونیک، بیوفلاک و پرورش تلفیقی جز سامانه های نویدبخش در تولید آبزیان در جهان شناخته می شوند که می توانند در ایران نیز توسعه زیادی بیابند. در مطالعه مروری حاضر، علاوه بر معرفی و بررسی اهمیت این سامانه ها در آبزی پروری پایدار، به فرصتهای حاصل از توسعه این سامانه ها در کشور و چالشهای فرا روی آن پرداخته می شود.