محمد حسین خانجانی

فن آوری توده ساز زیستی از سیستم های آبزی پروری سازگار با محیط زیست است که از مواد مغذی و آلی بازیافت شده، به منظور تولید، استفاده مجدد می نماید. رویکرد پایدار از چنین سیستمی مبتنی بر رشد میکروارگانیسم ها در محیط کشتی است که حداقل تبادل آب مفید را دارد. مکانیسم های متعددی وجود دارند که بر روی تشکیل، شکل ظاهری و پایداری توده تاثیر می گذارند. بسیاری از ارگانیسم ها ترکیبات پلی مری از جنس هومیک، پروتئین ها و پلی ساکاریدها را دفع، که سطح خارجی آنها را می پوشانند. این پلی مرهای لزج به عنوان چسب عمل کرده و سلول ها و ذرات دیگر را به هم ادغام و توده زیستی را تشکیل می دهند. توده های زیستی و میکروبی قطری در محدوده 1/0 تا چندین میلی متر دارند که در سیستم پرورشی با تعویض آب محدود/بدون تعویض قابل استفاده توسط میگو می باشند. برخی از مواد مغذی (ویتامین ها و مواد معدنی) از توده ایجاد شده در تانک پرورشی بدست می آید که همراه با جیره تجاری غذای مکملی برای میگو خواهد بود. پژوهش ها ثابت کرده است که حضور توده های زیستی در سیستم پرورش میگو با تعویض آب محدود، رشد را 15% افزایش و ضریب تبدیل غذایی را 40% کاهش می دهد که نشان دهنده این است که میگوها می توانند از کیفیت تغذیه توده ها (ویتامین، مواد معدنی، لیپید و پروتئین اضافی) بخوبی بهره مند شوند. ذرات فلوکه شده غنی از باکتری ها و فیتوپلانکتون ها می توانند در تغذیه میگوی سفید غربی در استخرهای متراکم کمک کنند به طوری که در سیستم توده ساز بیش از 29% از مصرف غذای روزانه این گونه شامل فلوکه های میکروبی می باشد که سبب کاهش ضریب تبدیل غذایی و کاهش هزینه های خوراک می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تناسب جایگزینی خوراک میگو با توده های زیستی می باشد بطوری که حداکثر رشد بهینه حاصل گردد.